Wbrew pozorom maksymalizacja obu tych celów nie wydaje się równocześnie możliwa. Dlaczego?
Kilkunastoletnie doświadczenia ruchów miejskich pokazują, że osób podzielających dogłębnie cały dekalog wartości ruchów miejskich jest w poszczególnych miastach
ok. 5-10%.
Zdobycie takiej ilości głosów raczej nie przełoży się na żaden udział w realnej władzy.
Jeśli któryś z tych ruchów, chciałby osiągnąć wynik dający możliwość wpływania na losy miasta, musi wyjść poza zaklęty krąg 15 tez miejskich wyrytych w sercach działaczy. Musi znaleźć wspólny język ze zwykłym mieszkańcem miasta, który jeszcze nie tak dawno głosował na obecnego prezydenta/burmistrza. Mieszkaniec ten nie jest ani specjalnie nowoczesny, ani lewicowy, ma swoje mieszczańskie przyzwyczajenia i nie chce, by traktować go jak prymitywa. Takiego człowieka razi feministyczna maniera odmieniania wszystkiego przez „mieszkanki i mieszkańców”. Nie ma zrozumienia dla bezkompromisowej walki z samochodami w śródmieściu a rowerzystów toleruje, jeśli nie wchodzą mu w drogę.
Jak byśmy nie zaklinali rzeczywistości,
taka jest większość mieszkańców naszych miast.
Wybór jest prosty, albo szukamy sposobu, by ich do siebie przekonać, albo pozostajemy wiernymi głosicielami ortodoksji ruchów miejskich. Im jesteśmy w tym bardziej konsekwentni, tym trudniej nam przedrzeć się przez kilkuprocentową barierę. Nie łudźmy się też, że kilkumiesięczną kampanią w zgiełku przedwyborczym zmienimy poglądy wyborców. No way!
Prawdziwym wyzwaniem jest pogodzenie wierności ideałom z komunikacją akceptującą odmienność poglądów oraz z gotowością do wzięcia pod uwagę racji innych ludzi.
Kompromis i władza albo niezłomność i rola recenzenta.
Wybór należy do nas.
