Szczegóły

Utworzono: 31 październik 2015

Opowiem Wam o pewnych wyborach. Zdarzyły się nie tak dawno. Wygrała w nich siła, która na skali populizmu i manipulacji osiągnęła maksimum. Drugie miejsce ze znaczącą ilością głosów uzyskało ugrupowanie nijakie opierające swą pozycję na wspomnieniach z okresu sprawowania władzy. Pomińmy na razie trzecie. Na czwartym miejscu z poparciem zbliżonym do 10% wylądowała nowa formacja nie zajmująca stanowiska w sprawach ideologicznych, wywodząca się spoza polityki i opierająca się na ludziach bardziej wykształconych.

A teraz konkurs. Czy chodziło mi o wybory samorządowe w Łomiankach czy wybory parlamentarne 2015?

A może i jedne i drugie?

Szczegóły

Utworzono: 27 wrzesień 2015

Na Kongresie Ruchów Miejskich było dużo ludzi. Wśród nich byli też samorządowcy, którzy sprawują władzę. Z ich wypowiedzi, mimo że mają sporo sukcesów, można było wyczytać pewien rodzaj rozczarowania czy zawodu. Mówili mianowicie o bezwładności całej maszyny samorządowej o tym, że nie da się przyjść rano do pracy i zmienić całego miasta. Ba, nieraz nawet trudno jest zmienić drobne zarządzenie. Nie ma wątpliwości, że ci ludzie myślą podobnie jak my i w podobny sposób chcieli by przekształcić rzeczywistość. Ciągle jednak tego nie zrobili albo zrobili lecz tego nie widać. To co mieszkańcy tych miast mogą dostrzec to nowy styl, sposób zachowania. A w tym stylu przede wszystkim brak pewności siebie, przekonania, że przecież wiem lepiej, że nie będzie mnie jakiś szczeniak uczył roboty, którą robię od lat. Rower zamiast limuzyny, rozmowy z ludźmi na ulicy zamiast przyciemnianych szyb w samochodzie, stołówka pracownicza zamiast restauracji. To w sumie tylko drobiazgi ale też ważne sygnały, które świadczą o tym, że i rzeczy wielkie będą robione z takim samym szacunkiem do innych i bez poczucia wyższości wobec nich.
Tak kiedyś będzie nie tylko w tych kilku miastach. Takie widmo krążyn dziś nad Europą, trafi też i do nas, cierpliwości.

Szczegóły

Utworzono: 13 wrzesień 2015

W tekście o refleksji powyborczej dość bezceremonialnie potraktowaliśmy swego czasu zwolenników Pawła Kukiza. Dlaczego przyszło nam to do głowy? Na ogół staramy się trzymać z dala od partyjnej polityki. No ale w końcu, ruch Kukiza to właśnie nie partia polityczna. Raczej coś w partie polityczne wymierzonego. Czego się więc czepiamy?

Ten ruch, jak się wydaje, jest spontanicznym oddolnym impulsem, który chciałby zmienić rzeczywistość. Moja z nim niezgoda wynika z treści propozycji zgłaszanych podczas kampanii prezydenckiej. Usłyszałem tam, że JOWy i … tyle. Reszta to ogólne wykrzykniki, za którymi może się równie dobrze coś kryć jak i całkiem nic.

A więc JOWy. Spontanicznie fajny pomysł. „Nie będzie mi nikt układał listy, sam wybiorę”. Tylko że ten pomysł grzeszy kompletnym brakiem wiedzy o konsekwencjach takiego rozwiązania. A te konsekwencje prowadzą do zaprzeczenia wyjściowej idei, do zwiększenia dominacji dużych partii politycznych. Nie będę zastępował prof. Markowskiego i robił tu wykładu. Powiem tylko, że sam na własnej skórze odczułem „dobrodziejstwo” JOWów w wyborach do Rady Miejskiej. Dzięki jednomandatowej ordynacji, grupa sprawująca władzę popierana przez 1/3 mieszkańców zdobyła 2/3 mandatów.

Nie obrażajcie się Kukizowcy ale nie jestem w stanie zaakceptować czegokolwiek budowanego na fałszywych przeświadczeniach, żeby nie powiedzieć, na wykorzystywaniu niewiedzy.

Szczegóły

Utworzono: 05 lipiec 2015

Nie nazywają się Achilles czy Agamemnon, mają bardziej potoczne nazwiska ale są dziś bohaterami, źródłem dumy narodowej, bo nie dali się obcym, nie ugięli się. My w Dialogu nie cierpimy populizmu i budowania pozycji na niewiedzy obywateli Dlatego przyjrzyjmy się temu bohaterstwu.

Przed laty pewna grupa ludzi, powiedzmy szczerze, bardzo duża grupa ludzi, napożyczała pieniędzy, przejadła je, część zmarnowała, na dodatek źle się nimi podzieliła. Dziś, ci co pieniądze pożyczyli mówią - hej, musicie zacząć oszczędzać i pieniądze oddać. Odpowiedzialny człowiek powiedziałby - trudno, będzie ciężko ale mam swój honor i pieniądze zwrócę. Ale we współczesnej polityce takie przeżytki jak uczciwość i honor coraz gorzej się sprzedają. Jeśli pojawia się ktoś, kto powie - nie martwcie się, wyrwę dla was więcej kasy - to właśnie on ma spore szanse zostać narodowym bohaterem.

Czy tak jest zawsze, że z uczciwością wygrywa populizm? Tak jest często, ale gdy w uczciwość włoży się dostatecznie dużo pracy, musi przynieść efekty.

Szczegóły

Utworzono: 03 lipiec 2015

Tak spodobał mi się tytuł ostatniego wpisu, że nie mogłem wyjść z podziwu przez trzy miesiące a tymczasem działo się, oj działo.

Gdy spojrzeć na tę serię wydarzeń z dalszej perspektywy, to kształtuje się taki oto obraz.

Władza umacnia się. Jej siła objawia się głównie w tym, że nie musi już liczyć się z nikim. Jest pewna siebie, nie pozwala sobie na okazywanie słabości, jaką w jej mniemaniu byłoby ustąpienie przed presją, czy nawet błaganie mieszkańców.

Jest spora ilość mieszkańców, którym to imponuje. Którzy lubią kogoś takiego mieć nad sobą. Na tym wyrosły wszystkie totalitarne reżymy i ciągle w różnych miejscach wyrastają na nowo. Historia pokazuje, że nie są to rządy, które później dobrze się wspomina. Co więc robić byśmy i my takich wspomnień mieli jak najmniej?

Widzę dwie drogi. Pierwsza, zabiegać by ludzi tak rozumujących było jak najmniej. To długa droga polegająca na budowaniu społeczeństwa obywatelskiego. Jest obiecująca, lubimy to robić ale wiemy, że na krótką metę jest niewystarczająca.

Druga droga naznaczona jest pewnym kapitulanctwem wobec ideałów. Inni powiedzą, że jest to droga realizmu. Każe ona przekonać ludzi lubiących silnego przywódcę, który nie patyczkuje się z opozycją, że ten ich przywódca wcale nie jest taki silny.

Którą iść drogą? Doświadczenie wyborcze uczy: nie jedną drogą, nie każdy osobno ale i nie wszyscy jednakowo. Niby proste ale tylko z pozoru.

Jest nad czym myśleć przy wakacyjnych wywczasach.